Leczenie nadpotliwości

Wśród wielu zastosowań toksyny botulinowej w medycynie wyróżnić można jej doskonałe właściwości w leczeniu problemu nadmiernej potliwości. Nadpotliwość miejscowa to choroba o podłożu genetycznym, która objawia się nadmierną stymulacją przez układ współczulny gruczołów potowych. Obszary występowania to przede wszystkim dłonie, stopy oraz pachy (30-40%), a w rzadszych przypadkach twarz.
Działanie toksyny sprowadza się do zahamowania uwalniania impulsów nerwowych stymulujących gruczoły potowe. Zabieg może być poprzedzony wykonaniem próby Minora, podczas której lekarz smaruje miejsca, w których występuje nadpotliwość jodyną, a następnie posypuje je skrobią. W miejscach gdzie pocenie jest najsilniejsze pojawią się ciemniejsze plamy. Pozwala to w optymalny sposób dostosować dawki botoksu pod indywidualne potrzeby pacjenta.
Efekty zabiegu odczuwalne są w ciągu 4-10 dni i utrzymują się średnio 6-9 miesięcy. Badania pokazały, że po podaniu toksyny botulinowej ilość wydzielanego potu u pacjentów zmniejszyła się o 87%, a u 95% z nich zmniejszyła się przynajmniej o połowę. W wielu przypadkach 2-3 krotne powtórzenie zabiegu pozwala uporać się z problemem nadmiernej potliwości na zawsze.
Na 2 tygodnie przed zabiegiem wskazane jest zrezygnowanie z przyjmowania witaminy E, ziela dziurawca i leków przeciwzapalnych. Przed zabiegiem nie należy pić alkoholu.
Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Po zabiegu nie należy nadwerężać ostrzykniętych miejsc ani kłaść się spać przez 4 godziny.

Przeciwwskazania:

• zaburzenia przewodnictwa nerwowo-mięśniowego (zespół Lamberta Eatona, miastenia gravis)
• zaburzenia krzepnięcia krwi
• alergia na toksynę botulinową
• infekcje, stany podgorączkowe
• stosowanie antybiotyków
• stosowanie leków antykoagulacyjnych
• ciąża i laktacja